Twee dagen eerder was Dick hem in de haast nog voorbijgelopen. Dick had toen geen tijd, hij moest naar Rotterdam waar een van zijn handlangers in de pers had geroepen gratis stroom uit te delen. Daar werd hij nu aan gehouden, dus was het tijd voor een fikse reprimande. Maar vandaag heeft Dick tijd voor Joery.
Dat komt goed uit, want de spindokter van dienst heeft een buitenkansje. Vanmiddag landt er een elektrisch vliegtuigje op het verder vrijwel lege vliegveld en daar valt wel mee te scoren, zo probeert hij het verhaal aan zijn baas te verkopen.
“Zeg Dick, dit is toch een prachtige kans om onze groene bedoelingen weer eens voor het voetlicht te brengen”, vraagt de man schuchter aan de voormalige sociaal-democraat. “Filmpje erbij, een paar shots met op de achtergrond een Boeing zodat het verschil in grootte niet zo duidelijk wordt en een mooi verhaal over vliegen zonder vervuiling.”
“Nou”, mijmert Dick. “Ik weet het niet zo zeker. Dat vliegtuigje is wel erg klein, daar prikken de mensen zo doorheen. Kunnen we morgen niet beter iets naar buiten brengen over die nieuwe, groene pier?”
“Nee joh, ben je gek”, verslikt Joery zich, terwijl zijn gedachten op volle toeren draaien om een passend antwoord te vinden op de onwil van zijn chef.
Buitenkans
“Het is een echte buitenkans. Dat elektrische vliegen wordt volledig omarmd door het publiek. Twee Eindhovense hoogleraren maken er al volop promotie voor en we hebben ook op de TU in Delft een wetenschapper kunnen vinden die erin gelooft. Appeltje eitje, een buitenkansje, al zeg ik het zelf.”
“Maar beste jongen, je weet toch wat die nare hoogleraar heeft verteld in de Tweede Kamer? Hij zei dat die Pipistrel niet kan worden opgeschaald naar een 737. Hij vertelde nota bene op camera dat het nog wel honderd jaar kon duren voordat er een elektrisch passagiersvliegtuig de lucht ingaat. En zelfs daarover had-ie twijfels.”
Joery mijmert wat en zijn gelaat kleurt lichtjes. “Maar Dick. Je kent me toch zo langzamerhand wel? Ik weet overal een mooie draai aan te geven. Please, please, please. Geef me alsjeblieft de vrije hand, dan ga ik ermee aan de slag. Leuke video, vlot muziekje eronder. Niemand zal horen hoeveel herrie die bromtol maakt.”
Dick heeft er genoeg van en loopt door richting zijn kantoor. “Nu niet, Joery. Kom er later maar op terug.”
Rode telefoon
Op datzelfde moment rinkelt de rode telefoon op zijn bureau – de directe lijn met Piet. Na een paar binnensmonds geuitte krachttermen neemt hij op.
“Ja, met mij.” Twee minuten luistert hij naar zijn gesprekspartner aan de andere kant van de lijn terwijl zich een glimlach op zijn gezicht vormt. De foto op zijn bureau van zijn oude koormakkers brengt hem in gedachten terug naar de avond waarop hij zijn eerste meisje ontmoette. Het was twee dagen na zijn 28e verjaardag.
“Sorry Piet, ik was even afgeleid. Kun je dat verhaal nog een keer herhalen?” En weer is het twee minuten stil in het kantoor van de vliegveldbaas. Nu probeert hij zijn gedachten wel bij het telefoongesprek te houden.
“Ah, nu begrijp ik het. Maar ik moet je teleurstellen. Ik zat gisteravond nog een vorkje met hem te prikken, hij kan die steun echt niet meer verlengen. Nee, hij kan het niet meer verkopen aan de Kamer, zegt-ie. Het spijt me, deze keer hebben we teveel gevraagd.”
“Piet? Ben je daar nog? Piet?” Werd daar nu de hoorn op de haak gegooid, of reed zijn gesprekspartner de tunnel in op weg naar huis, naar het pitoreske Almere?
Partijcongres
Het zal wel, denkt Dick, er is meer te doen deze week. Komend weekend is er dat congres waar de partij wil stemmen over vergaande samenwerking met die geitenwollensokkenbreiers. Het zal me toch niet gebeuren, dat wordt het einde van de sociaal-democratie. Het mág niet gebeuren, maar wat kan ik eraan doen? Na al die jaren als beroepsmanager in dienst van het grootkapitaal luistert er niemand meer naar me, zo weet de oudgediende.
En weer gaat die godvergeten telefoon. “Piet! Kon je je abonnement niet meer betalen? Haha, grapje kerel. Waar waren we gebleven? Oja, de minister. Nou, misschien moet je het zelf eens proberen. Op weg naar huis kom je bijna langs zijn thuis [..] Ja, da’s een goed plan, daar houdt ie van, minstens twaalf jaar op het vat [..] Klopt, voor jou is het nog nijpender dan voor mij. Ik krijg nog dat geld van die Fransozen.”
Dick zucht eens diep en vindt dat hij het weer mooi heeft opgelost. Laat Piet z’n eigen rotzooi maar opruimen. Wil ik nog wel vier jaar in deze puinhopen blijven zitten? Klop, klop, weer iemand aan de deur.
“Ja Joery, ik heb je zojuist nog gezegd dat we het niet gaan doen. Niemand trapt er in, in die flauwekul over verduurzaming en elektrisch vliegen. Heb je de reacties op Twitter wel eens gelezen?”
Geweldig imago
“Maar meneer. Ik eh, ik heb, eh, een nieuw plan”, stamelt Joery. “Volgens ons strategische communicatieplan moeten we immers iedere drie dagen een bericht over vergroening de deur uitdoen. Anders houden we ons geweldige imago niet in stand, dan gaan de mensen twijfelen aan onze goede bedoelingen.”
Dick zucht diep en vraagt zich af waarom hij niet gewoon als iedere andere directeur zijn sigaartje kan opsteken en achterover leunen. “Vertel het me maar jongen.”
“Nou, we hebben toch sinds kort die techniek waarmee we veel meer vliegtuigen op de Polderbaan kunnen zetten? En waarmee we veel preciezer over de woonkernen heen kunnen vliegen? Dat verhaal kunnen we mooi gebruiken om aan de krant te vertellen dat het aantal gehinderden flink is afgenomen. Dat weet die verslaggeefster – hoe heet ze ook alweer – vast wel te pluggen bij haar lezers.”
“En dan komen we tegelijkertijd met dat nieuwe onderzoek van die universiteitsclub uit Rotterdam om de geluidsoverlast te halveren”, kraait Joery enthousiast. “Dat is diezelfde club die in Limburg dat rapport voor ons maakte over al die duizenden banen.”
Chef sterke verhalen
“Wat? Waarom weet ik daar nog niks van”, buldert Dick die ondertussen meer dan genoeg heeft van het gedraal van zijn chef sterke verhalen.
“Tsja”, begint Joery voorzichtig, “we hadden dat eigenlijk bedoeld als verrassing voor je verjaardag. Maar nu die site er is met al die nare recensies, kunnen we eigenlijk niet meer wachten. We moeten aan de beeldvorming werken.” Dick knikt en Joery legt het uit.
“Het is echt baanbrekend, meneer. Volgens die universiteit kunnen we de geluidshinder letterlijk met de helft terugbrengen. En dat kost ons helemaal niets. Het is geniaal. We vragen de omwonenden gewoon een hand op één oor te houden.”
Dit verhaal is verzonnen. Iedere gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
Sla dit artikel op in uw favorieten
Paul Reus
Niet meer doen. Laat dit soort reacties over aan columnisten als Bert Wagendorp en Youp van ‘t Hek. Daar zijn zij voor en kunnen ze als geen ander.
Blijf de feiten over de schadelijke effecten van de intensieve luchtvaart aan de orde stellen. Daar ligt jullie kracht!
Jan Adrichem
Leuk deze humor. Veel meer doen.
Anoniem
Kan deze column ook gepubliceerd worden door de grote kranten/ de main stream media? Heeft iemand deze contacten?
Spot on is ie! 👍
Michiel
Recensies!!! Ik ga stuk 🤣
👍