De inspraakprocedure bij het verlenen van stikstofvergunningen aan de Nederlandse vliegvelden maakt kraakhelder hoe ver staatsbedrijf de Schiphol Groep bereid is te gaan in het verkrachten van de werkelijkheid. Minister Carola Schouten vindt het allemaal geen probleem: zij is van plan de vergunningen te verlenen.
Vorige week dienden actiegroepen onder aanvoering van SATL en coöperatie Mobilisation for the Environment gezamenlijk een juridisch goed onderbouwd bezwaar in. Vandaag volgde Greenpeace met het klapstuk.
De bezwaren zijn het resultaat van wekenlange noeste arbeid door een groot team van juristen, technici en deskundigen op het gebied van natuurbescherming.
De lijvige documenten leggen feilloos de machinaties bloot van Schiphol-baas Dick Benschop en kornuiten. De door hen gevolgde redeneringen zijn soms doortrapt, meer dan eens te doorzichtig en vaak zelfs lachwekkend.
Zware overschrijdingen
Zo claimt Schiphol op basis van de geldende (maar niet gehandhaafde) geluidsnormen een enorme hoeveelheid stikstofruimte – zeg maar vervuilingsrechten. Het één heeft niets te maken met het andere, behalve dan dat Schiphol beide normen al jarenlang zwaar overschrijdt.
Om de vervuilende uitstoot vanaf Schiphol nu alsnog te legaliseren (dat had al in 2004 moeten gebeuren toen de Habitat-richtlijn in werking trad), worden opnieuw alle rekentrucs uit de kast getrokken.
Zo rekent Schiphol met alleen de zwaarst vervuilende toestellen om een zo hoog mogelijk beginsituatie te creëren. Zo’n hoge referentiewaarde is gunstig omdat deze door de minister moet worden ‘weggegeven’ omdat het vliegveld volgens eigen zeggen over historische vervuilingsrechten beschikt. Dat wordt in de bezwaren van Greenpeace en SATL/MOB overigens met verve ontkracht.
Omtrekkende bewegingen
Ook redeneert Schiphol dat zolang het maar binnen de geclaimde ‘geluidsruimte’ blijft, er nooit sprake kan zijn van overschrijding van de uitstootnormen. Het zijn allemaal omtrekkende bewegingen die afleiden van de werkelijke situatie: hoe meer er gevlogen wordt, des te meer uitstoot van stikstof, zwaveloxyden en kankerverwekkende stoffen.
Door de historische rechten omhoog te rekenen, weet Schiphol op papier zelfs zoveel vervuilingsrechten voor zichzelf te claimen, dat het een deel kan overhevelen om de opening van Lelystad mogelijk te maken.
De volledige redenering van Schiphol en de vergunningverlener, het ministerie van Landbouw, staat haaks op de doelstellingen van de wet natuurbescherming: het beschermen van de natuur.
Recht op natuurbeschadiging
Alle berekeningen van Benschops team zijn erop gericht zoveel mogelijk rechten op natuurbeschadiging te claimen om maar niets te hoeven doen aan de schadelijke uitstoot zelf. Sterker nog: om die uitstoot nog tot in de lengte van jaren te kunnen laten groeien.
Overheid en luchthavendirectie schrikken er bij deze kruistocht niet voor terug om bestaande wet- en regelgeving te negeren, in te gaan tegen eerdere uitspraken van rechters en de intenties van de wet te veronachtzamen.
Het dossier Schiphol verwordt op deze manier tot hét voorbeeld van het falende natuur-, milieu- en klimaatbeleid in ons land.
Regels omzeilen
Niets wordt er gedaan om de leefomgeving en het klimaat te beschermen, maar alles wordt uit de kast getrokken om de daarvoor democratisch opgestelde regels te omzeilen.
In naam van de economische groei worden wetten aan de laars gelapt, zijn burgers wetteloos en kan het parlement haar controlerende taak niet naar behoren uitvoeren.
En ondertussen gaan het klimaat en de natuur naar de knoppen en kampen miljoenen mensen met gezondheidsproblemen door de uitstoot en geluidsoverlast van het vliegverkeer.
David
Nogal tendentieus artikel met slordige onderbouwing. Jullie kunnen beter.